Rune muts Selkie
€ 55,00
Stoere hand gebreide muts met alle runen in antraciet en zacht grijs. One of a kind
Warm hoofd en de bescherming van de runen.
De legende van de Selkie is echt mijn favoriet! Een zeehond die kan veranderen in een prachtige vrouw. Als ze haar vacht aflegt kan ze gevangen worden maar zal altijd terug verlangen naar de zee. De hedendaagse Ieren zeggen ook nu nog dat een ieder die goed kan zwemmen, surfen, zeilen, vissen of altijd naar de zee wil een Selkie als overgrootmoeder heeft. Prachtig toch?
Deze muts is met het handje gebreid van mooie Shetlander wol. Alle runen van het Elder Futhark staan erop. De wol is niet dik, maar doordat het echt natuurlijke wol is, is de muts lekker warm als het nodig is. Wol past zich aan aan de omstandigheden en dat zal deze muts dan ook voor jou doen.
Geschikt voor volwassenen met een hoofdomtrek van 50 tm 60 cm.
Mocht je deze muts in een aangepast kleuren pallet willen hebben neem dan contact met me op voor een custom.
1 op voorraad
Er was eens een jonge selkie genaamd Liara, die in de koele wateren van de Noordzee zwom. Haar donkere ogen glinsterden als het maanlicht dat op de golven danste, terwijl ze met haar soepele lichaam door de zilte zee gleed.
Op een avond, toen de maan hoog aan de hemel stond, hoorde Liara een betoverende melodie die haar naar de kust lokte. Daar, op het verlaten strand, zag ze een jonge visser genaamd Koen, die melancholisch naar zijn netten staarde.
Nieuwsgierig gleed Liara dichterbij, haar huid glinsterend in het bleke maanlicht. Koen keek verrast op en zag haar diepe, donkere ogen. Zijn hart bonsde in zijn borst terwijl hij naar de prachtige verschijning staarde.
Liara voelde een sterke aantrekkingskracht bij het zien van de jonge visser en voor het eerst voelde ze de roep van het land. Ze verlangde naar het leven aan wal, naar menselijke ervaringen die ze alleen van een afstand had gezien.
Ze zocht haar weg naar het strand en transformeerde haar vacht in een prachtige, witte jurk. Met aarzelende stappen naderde ze Koen, die haar met verwondering en verwelkoming begroette.
Samen deelden ze vele gelukkige dagen, zwervend over de duinen en langs de branding. Maar Liara wist dat haar ware thuis in de diepte van de zee lag, en hoe meer ze op het land verbleef, hoe sterker haar verlangen werd om terug te keren naar haar oceaanrijk.
Op een stormachtige nacht, toen de golven hoog op de kust beukten, voelde Liara de roep van de zee luider dan ooit tevoren. Met een gebroken hart nam ze afscheid van Koen, haar geliefde visser, en dook ze diep in de golven, terug naar haar leven als een vrij zwervende selkie.
Hoewel Liara terugkeerde naar de zee, droeg ze altijd de herinnering aan haar tijd op het land met zich mee. En ergens, in het hart van de oceaan, wachtte ze op de dag dat de golven haar weer naar het land zouden brengen, om misschien opnieuw een glimp op te vangen van de jonge visser die haar hart had gestolen.
