Als klein kind wist ik het al.. de Noordzee is onze moeder. Soms lief, soms boos. Gevend en nemend. Je kon mij niet blijer maken dan naar het strand gaan. En als “groot mens” is de zee nog steeds de plek waar ik naartoe ga als ik niet lekker in mn vel zit. Als ik grote beslissingen moet nemen. Als ik ergens bij stil wil staan. Om mijn zorgen aan de zee te vertellen.Om te vieren.
Later kwam ik er achter dat de zee nog een andere naam heeft: Ran. Een reuzin uit het noordse pantheon. Alle verhalen die ik over haar las kwamen aan. Zij was het… zij was het al die tijd! Die mij van kleins af aan heeft bijgestaan. Op de achtergrond maar steady.
Daarom een beeld.. de eerste van velen gok ik zo. En zo wist ik zeker dat ze ook bij mij zou blijven. Maar Willem zag haar en wilde haar. En zij wilde naar Willem. Dus we zijn nog 1 keer samen naar het strand gegaan.. en ze ging naar Willem. Zodat ik een nieuwe kan maken.
